0 دیدگاه
سحابی‌های سیاره‌ای برای نخستین بار در قرن هجدهم میلادی کشف شدند. افسانه‌ها حکایت می‌کنند که از طریق تلسکوپ‌های کوچک آن زمان، آن‌ها تقریبا شبیه به سیاره به نظر می‌رسیدند، به همین دلیل نام آن‌ها به این نامگذاری شده است. تاریخ واقعی کمی مبهم‌تر است و در آن اجرام اولیه‌ای که به عنوان سحابی سیاره‌ای طبقه‌بندی می‌شدند شامل اجرامی مانند کهکشان‌ها نیز می‌شد. اما این اصطلاح زمانی به کار رفت که برای سحابی‌های گسیلی حلقوی شکل به کار رفت که در اطراف ستاره‌ای در حال مرگ قرار داشتند. همان‌طور که مشاهدات جدید نشان می‌دهد، سحابی‌های سیاره‌ای ساختاری ساده و پیچیده دارند.
سحابی‌های سیاره‌ای بازمانده‌های ستارگانی همانند خورشید ما هستند. هنگامی‌که ستارگانی با جرم حدود یک تا هشت برابر خورشید به پایان عمر خود نزدیک می‌شوند، گرمایش پیدا می‌کنند و جو بیرونی خود را در یک کره در حال انبساط خارج می‌کنند. سپس لایه زیرین ستاره، سحابی را در تابش فرابنفش غوطه‌ور می‌کند و باعث یونیزه شدن و درخشش سحابی می‌شود. در حالی‌که بیشتر سحابی‌های سیاره‌ای کروی هستند، بسیاری از آن‌ها دارای لوب‌های دوتایی یا برخی نامتقارنی‌های دیگرند. در حالی‌که این فرایند می‌تواند ساده به نظر برسد، چرخش ستارگان و میدان‌های مغناطیسی می‌توانند مجموعه‌ای از سازه‌ها را ایجاد کنند.
سحابی حلقه شاید کهن‌الگوترین سحابی سیاره‌ای باشد. تنها ۲۲۰۰ سال نوری از ما فاصله دارد و به اندازه کافی روشن است که با یک دوربین دو چشمی قابل مشاهده است. همچنین به عنوان M57 شناخته می‌شود و یک هدف محبوب برای ستاره‌شناسان آماتور است. اخیرا تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) تصاویری از سحابی حلقه با استفاده از دوربین مادون‌قرمز نزدیک (NIRCam) و ابزار مادون‌قرمز میانی (MIRI) گرفته است و نتایج جزئیات باورنکردنی‌ای را نشان می‌دهد.
تصویر بالا وضوح بالا نشان می‌دهند که چگونه بخش حلقوی سحابی با توده‌های گاز هیدروژن پر شده است. ستاره‌شناسان بیش از ۲۰۰۰۰ توده را در حلقه شناسایی کرده‌اند که هر کدام به جرم زمین است. هر دو تصویر همچنین گازهایی را نشان می‌دهند که از حلقه دور می‌شوند. تصور می‌شود این‌ها دنباله‌هایی از مولکول‌های پیچیده‌ای باشند که فقط در نواحی تاریک فضا می‌توانند شکل بگیرند. میخ‌ها نشان می‌دهند که کدام قسمت از گلبول‌های داخلی سایه‌ای ایجاد می‌کنند که به مولکول‌ها اجازه می‌دهد بدون اختلال در نور فرابنفش شکل بگیرند.